افکار کهنه

دیروز یه دوستم متهمم کرد به اینکه : تو خیلی شیطونی

گفتم یعنی چی؟

گفت یعنی خیلی شیطنت می کنی.

گفتم من که تا حالا کار بد یا زشتی نکردم که اینطور می گی

گفت : حیطه ی ارتباطاتت گستردست

وقتی هر جا می ری با 1000 نفر سلام احوالپرسی می کنی

گفتم خوب دوستامن

گفت زیادن – بیشترشونم پسرن

گفتم دوستمن خوب ، هم کلاسی و هم دانشگاهیمن مثل خودت

گفتم دوستام زیادن ولی ارتباطام حد و مرز دارن

گفت بقیه نمی دونن که – از نظر دیگران این روابط معقول نیست

گفت تازه : براتم مهم نیستن – اگه یکیشون باهات قطع رابطه کرد اهمیت نمی دی و ....

که البته این خوبه حداقل مثل بقیه دخترا نیستس که ضربه بخوری

ولی تعداد دوستاتو کم کن.

گفتم روش فکر می کنم

بعد نیشستم کلی فکر کردم

گفتم ببین چقدر حتما بحث و حرف و حدیث بوده که این برگشته به من اینطوری می گه

دیدم آره خوب من بیشتر کسایی که دوستمن (البته دوستان دانشگاه) پسرن

اولش گفتم شاید چون همه اطرافیان و هم بازیام از بچگی پسر بودن اینطوریم و زودتر ارتباط برقرار می کنم

بعد دیدم نه شاید چون تنهام، اینطوری می خوام فرار کنم

شاید چون از وابستگی می ترسم زیاد صمیمی و نزدیک نمیشم و واسه اینه که دیگران فکر می کنن من اهمیت نمیدم

بعدش دوباره دوستم زنگ زد، گله کرد که خبری ازت نیست و ... .

گفتم بهش راستی ، متحول شدم . تصمیم گرفتم خودم با کسی تماس نگیرم اگه کسی تلف زد بهم یا پیام فرستاد جواب بدم اگه نه که هیچی .

اینطوری حیطه ارتباطامم کمتر میشه ، حرف و حدیثا هم همینطور.

داشتم فکر می کردم که چقدر زندگی کردن سخته

همه نظر می دن

بیشتر از اونی که بخوای واسه دل خودت زندگی کنی باید حواست به دیگران باشه

اه اه اه

حالم بد شد

آدمای به ظاهر متمدن با افکار زمان جاهلیت

ولی چه میشه کرد واسه اینکه در کنار دیگران بتونی زندگی کنی باید همه اینا رو تحمل کنی و یه جوری اوضاعتو وفق بدی

اه اه اه

بازم حالم بد شد

دلم یه هیجان و تنوع اساسی می خواد

‌‍]چشام داره برق میزنه مثل شیپورچی تو کارتون پسر شجاع  [

‌